Flevo 2008

Flevo 2008

Mijn blik glijdt over het gezicht dat me toegrijnst van achter de bespetterde glazen plaat. Vette haren, ongepoetste tanden, diepe wallen, buiten de perken groeiende wenkbrauwen, een allesoverheersende rode blos die voortkomt uit enorm veel moeheid met een vleugje zomerzon. Een zweetachtige lucht vermengt zich met een flinke 'morning breath' en vult mijn neusgaten. Vluchtig strijk ik mijn haren uit mijn gezicht, plens ik er wat water in, spuug ik een kwak tandpasta uit in de vuile gootsteen onder mij, met een laatste korte blik in de spiegel denk ik "Zo kan die wel weer", en vervolg ik mijn weg naar de Prayer Base. Flevo 2008.

Het was voor mij de allereerste keer Flevo en ik heb genoten van elk moment. 's Nachts niet kunnen slapen van de kou, 's morgens in een gefrustreerde doodsangst je zo snel mogelijk uit de slaapzak en uit alle drie de dikke truien wurmen omdat de zon volop je tentje beschijnt en je bijna lijkt te bezwijken onder een gebrek aan frisse lucht en hydratatie. Diepe gesprekken in het holst van de nacht, en momentjes dat andere gebedsmensen out of the blue op je afstappen met de vraag of ze voor je mogen bidden. Dag en nacht dreunende bassen op de achtergrond, en de muziek van trommels, overmatig veel gitaren, een tamboerijn, een keyboard, een xylofoon, een trompet en een prachtig stemgeluid dat allemaal God aanbidt en ongetwijfeld opstijgt in de hemel als een geurige wierook. Die momenten dat je beseft hoe blij je bent dat God zo creatief was om geluid en kleuren te bedenken en ons daarin laat delen. Genieten in stilte van teamleden die God aanbidden op momenten dat ze zeker weten dat je niet kijkt en die momenten dat je om je heen kijkt en niet alleen hoeft te 'doen' maar ook gewoon mag 'zijn' en mag ontvangen. Boven alles uit heb ik het meest genoten van de aanwezigheid van God die 24-7 voelbaar was; en als die niet voelbaar was, was die merkbaar in het contact dat er was tussen mensen en in een steeds sterker groeiende wetenschap van binnen.

Ik heb nooit geweten dat de simpele vraag 'Mag ik voor je bidden' zo impactrijk kan zijn. Ik heb gemerkt dat het mensen raakte dat je überhaupt naar ze omkeek en ze aansprak. Het is voor zoveel mensen nieuw en ongewoon dat er mensen om hen geven en van ze houden met de liefde van God! Ik vond het zo ontzettend bijzonder dat mensen je een kijkje in hun leven laten nemen, je dat vertrouwen geven, en God heeft ook echt laten zien dat als je Hem iets toevertrouwt, het niet leeg wederkeert!

Het meest ontroerende vond ik een meisje met wie ik samen met Astrid heb mogen bidden. Ze kwam uit zichzelf naar de Prayerbase toe en vroeg om gebed. We zijn toen apart met haar gaan zitten, en er kwam een enorm heftig verhaal uit dat zowel Astrid als mij diep raakte. We hebben toen met haar gebeden, en afscheid genomen, in het vertrouwen dat God haar niet loslaat en gewoon lekker met haar verder gaat. Die avond hoorde ik dat een blond meisje met een roze t-shirt mij zocht. Mijn gedachten gingen af naar de dag ervoor, maar ik kon me tot mijn grote schaamte niet herinneren wie dat geweest was, dus ik dacht dat het vast iemand anders moest zijn geweest die ze zocht. De volgende ochtend stond het bewuste meisje weer voor mijn neus. Haar ogen straalden toen ze mij een kaartje gaf. Ik heb het aangepakt, en tussen mijn bijbel gestopt, en niet meer aan gedacht. Ze vertelde hoe dankbaar ze was dat ik met haar had gebeden, en vertelde dat de woorden tijdens mijn gebed haar echt raakten. Weer mocht ik met haar bidden, en het was gewoon heel gaaf om te merken dat God echt door mij heen tot haar had gesproken, whoehoee!

Zaterdagavond liep ik met Gerrit in het fluorescerend oranje over het terrein. Ineens hoorde ik ergens voor mij mijn naam. Ik keek op, en zag haar staan. Haar ogen stonden somber en toen ik vroeg hoe het ging, kon ze met moeite haar tranen onderdrukken terwijl ze vertelde dat het helemaal niet lekker ging. Ik ben een eindje met haar gaan wandelen, Gerrit achter me latende (sorry dude!), en opgelucht ratelde ze een eind weg over hoe ze er doorheen zat. Door me heen schoot de gedachte dat ik niet goed wist wat ik ermee moest, en in mijn hart steeg een gebed op naar God. We zijn aan de kant van de weg gaan zitten, en hebben, zittend in het vochtige gras, een hele tijd zitten praten. Achteraf baalde ik enorm dat ik toen niet met haar naar God toe heb kunnen gaan; ik voelde me tekortschieten en had het idee dat ik er teveel persoonlijk in was op gegaan. Totdat ik de volgende dag het kaartje tegenkwam dat ze me gegeven had. Er stond een verhaal op over vriendschap, en op de achterkant had ze geschreven:

"Ik vind het super wat je hier doet!! Bedankt voor het fijne gesprek en gebed! Liefs …"

Inmiddels heb ik uitgebreid gedoucht, heeft de zweetlucht plaatsgemaakt voor frisheid en een lekker geurtje, zit ik weer naar behoren in de make-up, hangt mijn huis vol met drogend tentzeil en draait de wasmachine op volle toeren. Naast mijn bureau hangt het kaartje, en iedere keer als ik achter mijn pc ga zitten, valt mijn oog erop.

God heeft mij, en alle andere gebedsmensen, echt heel hard gebruikt, ook al hebben we dat zelf niet altijd zo gezien. Waar het licht komt, verdwijnt de duisternis, en worden harten hersteld en levens veranderd. Alleen al het uitspreken van Gods Waarheid en vertellen dat eeuwig leven een kwestie is van wie je bent en niet van wat je doet; getuigen van de genade van God, deed al zoveel. Ik vond het gaaf om iets van dat Koninkrijk van God zo letterlijk en haast tastbaar voor mijn ogen te zien gebeuren en er een heel klein onderdeeltje van te mogen zijn. God was bezig, God was aanwezig; zonder Hem zou dit allemaal nergens op hebben geslagen! Het was echt goed om uit te stappen, om in Jezus' Naam een klein beetje licht in een donkere wereld te mogen zetten, en om uit te mogen delen van al het goede waarmee God mijn leven heeft overladen! Afgelopen week was een dikke bemoediging om deze lijn ook in mijn dagelijkse leventje door te zetten en te blijven leven op een plek waar ik Gods hart kan voelen kloppen voor de mensen om mij heen. Want er is nog genoeg te doen…

"I've seen the world, folks,

and I've seen that it's lost

and there's billions of people out there

who don't know God.

Now either that's His fault

or ours…"

(Keith Green)

Be blessed,

Femke